Þrátt fyrir að sumarið hafi komið á augabragði þessa helgi sem við eyddum uppfrá verður samt að hafa í huga að á toppi Snæfells í 1833 metra hæð er nær alltaf vetur. Þessi helgi var engin undantekning. Á toppnum var hávaðarok, kviður sem gerðu þér erfitt um kleyft að standa á fótum og hiti rétt undir frostmarki. Þá komu Snæfell jakkarnir að góðum notum yfir hin lögin af fatnaði til að hlífa okkur fyrir vindinum.

Þessir tveir dagar sem við eyddum á Snæfelli liðu hjá eins og draumur. Þetta var nokkuð einfalt líf þar sem það eina sem þú þarft að hugsa um er að næra þig vel, hvílast, skinna á brettunum og renna þér í stórkostlegum vorsnjó í glampandi sól. En á meðan við nutum sólarinnar á fjallinu hafði hún áhrif á fleira heldur en sólbrennd andlit okkar.

Á sunnudagsmorgninum skinnum við sömu leið upp fjallið og við höfðum gert daginn áður með stórkostlegt útsýni til suðvestur yfir allan Vatnajökul. En við ætlum að renna okkur aðra línu niður en daginn áður svo rétt áður en við komum á topp fjallsins þurfum við að klöngrast yfir hrygg til að komast í línuna okkar. Þegar við komum yfir hrygginn sjáum við loksins til suð-austurs, yfir tjaldbúðirnar okkar, þó það þyrfti kíki til að finna þær 1000 metrum fyrir neðan okkur, en líka yfir sléttuna sem við ferðuðumst yfir að fjallinu. Okkur til mikils hryllings sjáum við það sem var snævi þakin breiða aðeins tveim dögum áður leit nú út eins og endalaust flæmi áa, lækja, vatna, tjarna og mórauðrar drullu. Yfir þetta vatnsflæmi þurftum við semsagt að komast til baka yfir með allann okkar búnað.

Það er því ekkert annað að gera en að nýta útsýnið sem við höfðum þarna uppi yfir sléttuna til að skoða, taka myndir og leggja á minnið leið sem við teljum mögulega færa til baka að bílnum okkar. Okkur sýnist við hafa fundið krókaleið af þunnum snjólínum sem við gætum þrætt til baka yfir sléttuna af, næstum eins og völundarhús.

Við rennum okkur niður stórkostlega 1000 metra í fallhæð og gleymum öllum áhyggjum rétt á meðan. Pökkum niður tjaldi og búnaði og pössum upp á að skilja við okkur þannig að engin ummerki séu um okkur í fallegri náttúrunni þegar við förum. Festum á okkur brettin og hefjum leiðangurinn til baka. Það tók vægast sagt á taugarnar að ferðast til baka yfir sléttuna á hraða snigils eftir þröngum og þunnum snjólínum sem ennþá lifðu eftir hitabylgju helgarinnar. Það var rennandi vatn allt í kringum okkur, holur í snjónum og ár- og lækjarniður undir fótum okkar nær alla leið og auðvelt að týna leiðinni sem við höfðum púslað saman til baka.

Löngu síðar, rétt fyrir myrkur náum loks að bílnum okkar. Örþreytt en í sæluvímu eftir ævintýri helgarinnar.