Norður tímarit
Hestamennska er ævilangt sport
Baltasar Kormákur kvikmyndagerðarmaður og hestamaður
Kvikmyndaleikstjórinn og framleiðandinn Baltasar Kormákur hefur verið á hestbaki frá því hann man eftir sér. Við spjölluðum við hann um líf hans í hestamennsku.
„Ég byrjaði tveggja ára í hestamennsku. Sagan sem mamma og pabbi segja er þannig að ég hafi klifrað upp á grindverk, beðið eftir því að hestarnir löbbuðu fram hjá, stokkið á þá og riðið svo berbakt inn í hesthús. Tveggja ára. Þannig að það þótti allavega snemma ljóst að ég væri ekki hræddur við þessar skepnur.“
„Pabbi er Spánverji og dreymdi alltaf um að eiga hesta en það er varla hægt þar nema við mjög sérstakar aðstæður. Það er ekkert hesthúsahverfi í Barcelona, skilurðu? Þannig að um leið og hann kom til Íslands og settist hér að þá fékk hann sér hesta. Hann er orðinn 84 ára gamall og heilsan er eftir því þannig að hann var bara að hætta fyrst núna.“
Sótti einkunnirnar á hestbaki
„Allir æskuvinir mínir sem hafa virkilega haldið, það eru strákarnir úr hestunum. Eins og Goggi og Grjóni, sem eru lifandi goðsagnir í hestamennsku. Það eru vinir sem ég hef átt síðan ég var tíu ára. Við gerðum allt í hesthúsunum á þeim árum. Ég fór meira að segja ríðandi niður í Þinghólsskóla á hestbaki og sótti einkunnirnar mínar. Því ég var bara farinn upp í hesthús á vorin og sást varla meir í bænum.“
„Ég hef keppt í alls konar íþróttum og var lengi í siglingum … en það eina sem ég hef aldrei hætt eru hestarnir. Hestamennskan er ein ástæðan fyrir því að ég hef aldrei viljað flytja frá Íslandi, til dæmis til Hollywood þar sem vinnan mín er. Ég verð einfaldlega að eiga hesta og komast í þessar ferðir. Fjölskyldan skiptir auðvitað mestu máli - en það er auðveldara að flytja hana með sér. Hins vegar get ég ekki lifað án þessarar tengingar við íslenska hestinn og íslenska náttúru.“
„Hvað eru margar hestaferðir eftir?“
„Um tvítugt, þegar ég var að klára leiklistarskólann, þá byrjaði ég að fara í þessar löngu hestaferðir. Þá fór ég til pabba og hann kenndi mér á einni nóttu hvernig ætti að gera þetta. Hann kenndi mér á kompás, að fara eftir kortum og ákveðnar reglur. Eftir það hef ég farið á hverju einasta sumri. Ég er búinn að fara þvers og kruss um landið á hestum og er yfirleitt gaurinn fremst með áttavitann og kortið, dröslandi þessum vitleysingum sem fylgja manni yfir hálendið vinstri og hægri. Og nú er maður kominn á miðjan aldur og þá fer maður að telja niður: „Hvað á ég eiginlega mörg sumur eftir? Hvað eru margar hestaferðir eftir?“
„Allur matur verður svo ótrúlega bragðgóður þegar maður kemur niður af hálendi. Þetta er eins og fasta; maður er búinn að losa líkamann við alla drullu. Þegar mamma sendir svo kjúkling í Landmannalaugar - eins og hún gerði einu sinni, hann var ennþá heitur þegar hann kom með rútunni - þá er bara eins og maður hafi aldrei vitað aðra eins veislu.“
Hestamennskan er andleg hvíld
„Ég vinn í vinnu þar sem er mjög mikið andlegt álag. Leikstjórar eru alltaf að svara spurningum. Það er til frægt atriði þar sem leikstjóri situr á klósettinu og þá er tveimur skópörum rennt undir hurðina og spurt: „Viltu að leikarinn verði í rauðum eða grænum skóm?“ Það er alltaf pressa á manni. Það er mjög mikið líkamlegt erfiði að fara í þessar ferðir. Maður er 12-14 tíma á hnakknum, að reka stóðið; þetta getur verið svolítill hasar og læti. En þetta er svo mikil andleg hvíld. Þannig að þegar ég kem niður af hálendinu eftir kannski tveggja vikna ferð, þá er ég algjörlega endurnærður.“
Verður svolítill frummaður
„Í svona ferðum, þá er svo magnað að vera með hestunum sínum. Þú ert með þeim allan sólarhringinn í tvær vikur eða meira og hver og einn er sinn eigin karakter. Sumir eru til dæmis betri að synda … ef það er erfið á sem þarf að þvera þá leggur maður á sundhestana meðan aðrir eru kannski betri í að leggja á landið. Þannig að maður les í aðstæður og skepnurnar og verður svolítill frummaður. Fólk spyr oft hvernig maður þrífi sig en maður þarf ekkert að þrífa sig. Maður skilur hvernig fólk hafði það í gamla daga. Það var ekkert grútskítugt og ógeðsleg lykt alltaf heldur veðrast óhreinindin af manni og húðin þrífur sig sjálf.“
„Það er svo merkilegt í þessum ferðum að óvæntasta fólk verður að hetjum. Það er ekki endilega gaurinn með mestu lætin og stælana. Það er bara hver sá eða sú sem er harðastur af sér. Þessar ferðir hafa kennt mér - og það hefur nýst mér eins og þegar ég hef verið að gera myndir eins og Everest - að sá sem hefur mestan andlegan styrk er mesta hetjan.“
%20.jpeg?auto=compress%2Cformat&ar=16%3A9&fit=crop&cs=tinysrgb&ixlib=react-9.8.0)
Baltasar Kormákur, leikstjóri Kötlu, um veðrið, framtíðina og náttúruöflin